ตอนที่ 4 : การลดการเรียนหนัก : หนังสืออุดมการณ์โอลิมปิกของคูเบอร์แต็ง : แปลโดย : ดร.นิพัทธ์ อึ้งปกรณ์แก้ว
การลดการเรียนหนัก ใน ค.ศ.1887 คำว่า “การเรียนหนัก” คือคำพูดติดปากและการวิพากษ์สรุปสิ่งที่ชาวฝรั่งเศสทำร่วมกันในโรงเรียน พ่อแม่เชื่อว่าลูกเรียนหนักไปและไม่มีเวลาว่าง รวมทั้งการศึกษาที่เน้นเชาน์ปัญญาเกินควร คูเบอร์แต็งกล่าวถึงการแก้ไขปัญหาการเรียนหนักในหลายครั้ง คูเบอร์แต็งเสียดสีว่า “มาตรฐาน” และ “กระดาษ” (เช่น ความหลงใหลในวุฒิบัตร) คือสิ่งบูชาที่ต้องการเครื่องบูชาที่เกินควร เขาเห็นว่า ความเหนื่อยล้ามากเกินตลอดเวลาเกิดจากร่างกายอ่อนแอ สมองทึบและจิตใจหมองหม่น การเปลี่ยนแผนการศึกษาไม่ได้หมายถึงการปรับร่างกายหรือจิตใจ ตอน หนึ่ง เมื่อหลายวันก่อน สาวใช้ช่างสนทนาคนหนึ่งกล่าวกับข้าพเจ้าว่า “ฉันทำให้แขกเอ่ยปากได้เสมอเกี่ยวกับการก่อสร้างหอไอเฟลและการเรียนหนัก” ข้าพเจ้าไม่ทราบถึงอนาคตของหอไอเฟล แต่ตระหนักถึงปัญหาการเรียนหนักที่ต้องแก้ไข สิ่งนี้คือหัวข้อที่ทุกคนมีความเห็นส่วนตัวและหนทางแก้ไข หนึ่งในความคิดเดิมหรือใหม่ที่มีความโดดเด่นซึ่งยังคงมีการต่อต้าน แต่ข้าพเจ้ารู้สึกว่า ทุกคนที่มองหากุญแจไขปัญหานี้ต้องพิจารณาถี่ถ้วนคือ การปรับปรุงพลศึกษา ครั้งแรกที่ผู้คนตะโกนว่า การเรียนหนัก! การร้องว่า ไฟไหม้! คือการต่อต้านแผนการศึกษาปัจจุบันและพวกเขาทำด้วยความโกรธแค้น พวกเขาแจ้งพ่อแม่ที่เด็กต้องเรียนทุกสิ่งอย่างและแก่ผู้ปฏิบัติตามถึงสิ่งน่าวิตกทั้งหมด การคำนวณหนึ่งบวกหนึ่งทำให้พวกเขาสรุปได้ว่า เด็กที่ถูกสอนแนวนี้ไม่ได้เรียนรู้แต่ประการใดเนื่องจากผลรวมของความรู้มีมากเกินกว่าที่เด็กอายุระหว่างแปดถึงสิบเจ็ดปีจะสามารถรวบรวมเหมือนคำโบราณว่า “คนที่หยิบคว้ามากไปจะสูญเสียทุกสิ่ง” แต่หากพวกเราฟังพวกเขา แผนการศึกษาปัจจุบันจะไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่และจะถูกทดแทนด้วยหลักการและวิธีการอื่นที่ยังควานหาเป้าหมายชัดแจ้งไม่ได้ ข้าพเจ้าไม่ทราบว่า การปฏิบัติตามแผนงานที่ออกแบบไม่ดีจะเกิดภาพมายาจำนวนใด แต่การปฏิรูปไม่น่าจะไม่บรรลุเป้าหมาย …
