ตอนที่ 5 : นักเรียนของพวกเรา : หนังสืออุดมการณ์โอลิมปิกของคูเบอร์แต็ง : แปลโดย : ดร.นิพัทธ์ อึ้งปกรณ์แก้ว
นักเรียนของพวกเรา ในหัวข้อนี้ คูเบอร์แต็งบรรยายประสบการณ์ตนเองต่อสถานการณ์ที่น่าหดหู่ของโรงเรียนมัธยมศึกษาฝรั่งเศสโดยเขาสงสัยว่า นักเรียนตระหนักถึงสถานการณ์ย่ำแย่ของตนเองและพวกเขาถูกจองจำและต้องยอมรับข้อประพฤติต่างๆที่ไม่เกี่ยวข้องประการใดต่อความคิดอิสระหรือไม่ การกีฬาควรมีประโยชน์ในเรื่องนี้ แต่นักเรียนจะเล็งเห็นคุณค่าของกีฬาหรือไม่? คูเบอร์แต็งเรียกร้องเพื่อนในคณะกรรมการรณรงค์พลศึกษาในระบบการศึกษาให้ใช้การกีฬาเป็นแนวทางแก้ไขปัญหาต่างๆของโรงเรียนมัธยมศึกษา แม้จะไม่ได้นับจำนวนนักเรียนที่ข้าพเจ้าทำการศึกษาในช่วงฤดูหนาวที่ผ่านมา แต่คงมีจำนวนมาก แท้จริงแล้ว ความใคร่รู้ที่แปลกและไม่น่าสนใจในขั้นต้นกลับกลายเป็นสิ่งพิเศษอย่างยิ่ง นอกจากนี้ นักสังเกตจะพัฒนาทักษะด้วยการสังเกตจริง รายละเอียดที่มองข้ามในขั้นต้นจะดึงดูดความสนใจซึ่งจะนำพาวิธีคิดของบุคคล เราจะใส่ใจรายบุคคลนอกเหนือจากองค์รวมแบบกลุ่ม เราจะเรียนรู้การบ่งชี้กลุ่มต่างๆเพื่อเข้าใจสิ่งที่เป็นจริงและจัดทำข้อสรุปต่างๆซึ่งเป็นวิธีการตอบสนองความใคร่รู้ของนวัตกรสมัยใหม่ต่อความเป็นจริง สิ่งต้องการทั้งหมดสำหรับวรรณกรรมของพวกเขาคือสิ่งที่ปรากฎจริง ดังนั้น พวกเขาต้องบันทึกสิ่งเหล่านี้อย่างถี่ถ้วนก่อนบรรจุไว้ในผลงานของพวกเขา “ข้ามทางเดินเพื่อติดตามนักเรียนกลางวันออกจากโรงเรียน” “และจงเปิดตาและหูของคุณให้กว้างไว้” คือคำแนะนำที่มีเหตุผล ข้าพเจ้าบากบั่นในความพยายาม ข้าพเจ้าเดินตามพวกเขา จดจำท่าทาง สีหน้าและรอยยิ้ม ข้าพเจ้าพยายามจับคำพูดหรือบางส่วนของบทสนทนาโดยลงมือทำอยู่หลายครั้ง จากนั้น ข้าพเจ้าจะเข้าพบอย่างเป็นทางการโดยนำเสนอจดหมายลายมือของ มร.เกรอาร์ด ซึ่งทำให้ข้าพเจ้าสามารถเข้าถึงห้องใต้ดินหรือหลังคาหากต้องการได้ ใบหน้าของผู้อำนวยการโรงเรียนจะซ่อนความประหลาดใจอยู่เล็กน้อยจากความคุ้นชินต่อการพบกับผู้ตรวจงานซึ่งสวมแว่นตาและเสื้อคลุมสวยงามที่เข้ามาและจากไป ข้าพเจ้าจะทราบข้อมูลในทันทีที่ต้องการพร้อมเอกสารประชาสัมพันธ์และพวงกุญแจสำหรับการเข้าถึงทุกพื้นที่ สถานศึกษาเหล่านี้คล้ายคลึงกันกล่าวคือ โรงอาหารจัดโต๊ะเป็นแถวต่างๆและมีกลิ่นอับชื้น หอพักจัดเตียงจำนวนมากเป็นแถวและพื้นยกเสมือนเตรียมให้ครูสอนศิลปะการนอนหลับ บ่อยครั้งที่เราจะมองผ่านกระจกและเห็นนักเรียนใช้เวลาว่างในการเดินขึ้นลงด้วยความเคร่งเครียดของการครุ่นคิดถึงจุดสูงสุดของจิตวิญญาณมนุษยชาติ และผู้นำทางจะต้องไม่พลาดแสดง โรงยิมแก่ข้าพเจ้าที่มักจะว่างเปล่า ไม่มีอุปกรณ์ และมีอยู่เพื่อการชมของนักเรียนเท่านั้น ผู้อำนวยการและเหรัญญิกโรงเรียนจะยินดีกับตัวเองสำหรับสิ่งต่างๆ…นักเรียนคือความชื่นใจ เป็นต้น ความจริงแล้ว บุคคลผู้ทุ่มเทและมีคุณธรรมเหล่านี้ทำงานอย่างเต็มที่แม้จะได้รับผลตอบแทนไม่มากแต่ได้รับการเชิดชูเกียรติ สิ่งที่ไม่เกิดประโยชน์ไม่ใช่บุคลากร แต่เป็นอุปกรณ์…พวกเขาจึงบอกว่ามีความสุข ผู้บริหารเสมือนยืนอยู่บนโชคชะตาที่น่าเศร้าแต่พวกเขาเหนี่ยวรั้งตนเองเพราะไม่ต้องแลกตนเองกับความล้มเหลว… คุณค่าของการเข้าชมโรงเรียนต่างๆไม่ว่าจะเป็นการเล่าเรียน การค้นคว้าเรื่องการสอนและที่น่าสนใจล้วนต่างปรากฎบนท้องถนน …
